سالروزجهانی صلیب سرخ
وهفته هلال احمر
(18الی24اردیبهشت)
گرامی باد
سازمان دانش آموزی ناحیه4مشهد
باسمه تعالی
سوالات مسابقه امداد وکمک های
جمعیت هلال احمر خراسان رضوی- اداره آموزش امدادونجات
1-رفتاربااسیران جنگی مربوط به کدام گزینه است؟
الف)اهداف کمیته ب)قردادچهارگانه ج)فدراسیون بین المللی د)همه موارد
2-صلیب سرخ وهلال احمر یک سازمان ....................است.
الف)مستقل ب)جهانی ج)امدادی ودوطلبانه د(همه موارد
3-کدام یک از موارد زیر خطر ناکتر است
الف)انسدادراه هوایی ب) ایست قلبی ج)شکستگی در ستون فقرات د)خونریزی
4-یک جوان 25ساله در اثرضربات چاقو از ناحیه شکم دجار جراحت شده این مصدوم در هوشیاری کامل به سر می برد به عنوان کمک دهنده در کدام اولویت تریاژاین مصدوم را قرار می دهید
الف)گروه فوری –قرمز ب)گروه تاخیری - زرد ج)گروه سرپایی –سبز د)گروه بی الویت-مشکی
5-اگر پس از اولین تلاش برای تنفس در مصدوم بیهوش به نظر رسیده است که راه هوایی مسدود است امدادگر بهتر است که ......................................
الف)به سر وضعیت داده و دوباره سعی کند تنفس دهد
ب)آغاز به فشردن قفسه سینه کند
ج)به کنترل نبض ادامه دهد
د)کنترل از نظرانسدادراه هواییتوسط جسم خارجی
6-کدامیک از موارد ذیل جزءمکانیزمهایجبرانی شوک نیستند
الف)زیادی حجم ادرار ب)تندشدن نبض ج)تنگ شدن رگ های خونی د)تند شدن تنفس
7-علائم خونریری داخلی عبارتنداز:......................
الف)فشار خون پائین ب)پوست سرد ومرطوب ج)نبض ضعیف وکند د)همه موارد
8-مناسب ترین حمل برای آتش سوزی ودودگرفتگی کدام است .
الف)کولی ب)یک دست ویک پا ج)سینه خیز د)زنبه ای
9-بهترین وسیله برای بند آوردن خونریری ناشی از قطع عضو چیست؟
الف)باند سه گوش ب)بند پوتین ج)گاروامدادی د)سیم مفتول
10-در کدامیک از مراحل روانی پس از حادثه مردم حادثه دیده شروع به نجات دیگران می کنند ؟
الف)ضربه ب)قهرمان نمایی ج)مواجهه با واقعیت د)تجدید سازمان
لطفا پاسخ سوالات را به آدرس ذیل ایمیل نمائید
Emil:helal_razavi4@yahoo.com
جهت آگاهی از نتیجه اسامی کسانی که
به سوالات پاسخ صحیح داده اند
به وبلاگ های هلال احمر ناحیه مشهد4
در تاریخ 28/2/85مراجعه نمائید
در تاریخ 28/2/85مراجعه نمائید
بزودی
مسابقه کتبی امدادو کمک های
همراه باجوائز به مناسبت
سالروز جهانی صلیب سرخ و هلال احمر
(18الی24اردیبهشت)
با همکاری
سازمان امداد ونجات هلا ل احمر خراسان رضوی
وکارشناسی هلال احمر سازمان دانش آموزی ناحیه 4
برگزارمی شود
لطفا منتظر شوید
حمل و نقل بیمار
مقدمه
در برخورد با حوادث ، باید به موارد خطر در صحنه حادثه ، وضعیت مصدومین چگونگی دستیابی به آنان و دسته بندی از نظر اولویت کمکهای اولیه توجه خاصی مبذول داشت . در حوادث بزرگی مانند زلزله ، بمباران و غیره به علت وجود تعداد زیاد مجروحین ، و بدلیل ضرورت رسیدگی فوری ، باید نیازها و اولیتها در نظر گرفته شود . مصدومان را می توان از نظر شدت ضرورت رسیدگی فوری طبقه بندی کرد :
دسته اول : مجروحان با صدمه شدید به قفسه سینه ، شکم و مغز که نیاز به رسیدگی فوری دارند .
دسته دوم : مصدومان با ضربات شدید مثل ضربات وارد به شکم که نیاز به مراقبت کامل و سریع دارند .
دسته سوم : مصدومانی که دچار زخمهای باز و خونریزی محدود ، ، شکستگی بسته و سوختگی کمتر از ده درصد شده اند .
دسته چهارم : افراد با آسیبهای جزیی چون کوفتگی و بریدگی کوچک .
راهنمای کلی در انتقال مصدومین
1- قبل از انتقال ، مصدوم ارزیابی می شود و سپس کمکهای مورد نیاز چون بازنگهداشتن راه هوایی ، مهار خونریزی ، ثابت نگهداشتن شکستگی ها ، پانسمان موقت زخم ، رفع شوک و گرم نگهداشتن مصدوم انجام می گیرد .
2- وضعیت علایم حیاتی و پایداری کردن انها مهمتر از نتقال سریع است . انتقال سریع تنها در شرایطی که خطر جدی است و حال مصدوم و امدادگر را تهدید می کند ، انجام می شود .
3- در انتخاب روش حمل باید توجه داشت که صدمه بیشتری به مصدوم وارد نشود .
4- در موارد ضربه ها باید به فکر ضایعات نخاعی بود و مصدوم باید با احتیاط کامل حمل شود .
5- بدن بیمار در مدت انتقال حتی الامکان طراز باشد و به صورت افقی حمل شود . در هر شرایطی محل بیمار باید در مسیر محور بدن انجام گیرد تا از نخاع ( در صورت صدمه احتمالی ) به بهترین وجه مراقبت به عمل آید .
6- همیشه پاهای بیمار در سمت جلو قرار می گیرد مگر در بالا رفتن از بلندی ، پله و ارتفاعات که سر در قسمت جلو قرار می گیرد .
7- نفرات عقبی باید حرکت نفرات جلویی را به دقت مشاهده کنند و حرکات خود را با آنها هماهنگ نمایند تا یکنواختی و سهولت در کار انجام گیرد .
8- در انتخاب روش حمل علاوه بر وضعیت مصدوم باید به وزن بیمار ، توانایی جسمی فرد حمل کننده و مسافتی که بمیار باید حمل گردد ، توجه شود .
انواع روشهای حمل
حمل بیمار بطور معمول از محیط حادثه به محیط بهتر برای انجام مراقبتهای اولیه انجام می گیرد . حمل بیمار می تواند به وسیله یک یا دو ، یا چند نفر انجام گیرد و بستگی به شرایط بیمار و تعداد نیروی امداد در دسترس دارد . روشهای حمل در ذیل توضیح داده می شود .
روش حمل بوسیله یک نفر
شیوه کشیدن : در این روش بدون بلند کردن ، مصدوم را روی زمین می کشند . دو دست مصدوم روی سینه اش قرار می گیرد و سپس امدادگر با زانوزدن در پشت سر و گرفتن دست از زیر بغل او را به عقب می کشد .(شکل 1 )
کمک به مصدوم در راه رفتن
در این روش برای حمایت از مصدومین هشیار که می توانند راه بروند استفاده می شود . برای انجام آن ابتدا در سمت آسیب دیده بدن مصدوم ایستاده سپس دست مصدوم روی گردن فرد امدادگر قرار می گیرد . امدادگر دست دیگر خود را پشت کمر بیمار می گیرد . امدادگر دست دیگر خود را پشت کمر بیمار می گیرد و او را در راه رفتن کمک می کند .( شکل 2 )
حمل مصدوم به پشت
در مواردیکه مصدوم سبک و هوشیار باشد ، از این روش استفاده می شود . دستهای مصدوم روی شانه قرار می گیرد و با دست دیگر لباس او را محکم گرفته و برپشت کشیده می شود .( شکل 3 )
حمل به روش آتش نشان
در این روش ابتدا مصدوم را به حالت سرپا گرفته و دستهای امدادگر زیر بغل مصدوم قرار می گیرد ؛ سپس او را بلند کرده و بر روی شانه های خود می اندازد در این حالت دست چپ آزاد خواهد بود .
حمل بوسیله دونفر
حمل دو نفره بیمار به فرم نشسته : دو نفر نزدیک به باسن بیمار قرار می گیرند دو دست افراد کمک کننده پشت کمر و زیر زانو قفل می شود و بیمار به شکل نشسته در بغل افراد کمک کننده قرار می گیرد . در صورت امکان بیمار بازوانش را به گردن افراد کمک کننده برای حمایت بیشتر می اندازد .
حمل مصدوم با صندلی : در این روش از صندلی برای حمایت از وزن بیمار استفاده شود . در این روش نفر اول پشت بیمار قرار گرفته و دسته های صندلی را به طوری می گیرد که با بازوانش بیمار را حمایت کند و فرد دوم پشت به بیمار و پایه های صندلی را می گیرد و دو نفر با کمک یکدیگر صندلی را بلند می کنند.( شکل 6 )
حمل بوسیله سه نفر
در این روش امدادگران در دو سمت مصدوم قرار می گیرند و با استفاده از دو دست او را بلند کرده و منتقل می کنند ؛ در این شیوه یک نفر سر و گردن ، نفر دیگر تنه و نفر سوم لگن و پاها را نگه می دارد .
انتقال مصدوم
انتقال مصدوم به طور کلی به دو روش زمینی و هوایی صورت می گیرد سازه هایی که در این دو روش بکار می آیند ، به ترتیب آمبولانس ، بالگرد و هواپیما هستند . این سازه ها بسته به وضعیت بحرانی بیمار و مدت زمان رسیدن به مرکز درمانی ، امکان ارایه تدابیر حین انتقال ، امکان همراهی پرسنل متخصص و وسایل مورد نیاز ، امنیت و کم کردن عوارض انتقال و بالاخره در دسترس بودن وسیله و هزینه انتقال استفاده می شود . باید توجه شود که وضعیت بیمار در این دوره بسیار متغیر است و هر نوع وسیله ای که انتخاب می شود ، باید زمان رسیدن به بیمارستان و یا اولین مرکز درمانی را کوتاه کند و در ضمن برای بیمار خطر کمتری داشته باشد .
آمبولانس
امبولانس وسیله ای است که برای انتقال زمینی مورد استفاده قرار می گیرد ؛ این وسیله در مقایسه با روشهای دیگر بسیار کم هزینه بوده و در هر شرایط آب و هوایی قابل استفاده است . آمبولانس بیشتر برای انتقال بیماران با وضعیت پایدار و برای مسافتی کمتر از 56 کیلومتر در نظر گرفته می شود . در انتقال هوایی نیز برای حمل بیمار از فرودگاه به مرکز درمانی از آن استفاده می شود .
یکی دیگر از امتیازات آمبولانس این است که امکان اعمال تدابیر حیاتی در حین انتقال برای بیمار بیشتر است ؛ علاوه بر آن برای اجرای این تدابیر چندین نفر از گروه درمانی می توانند با بیمار همراه شوند و از وی مراقبت به عمل آورند . اما با این وجود ، مشکلاتی چون سرعت کم ، تاخی در رسیدن به مرکز درمانی به علت مشکل ترافیک جاده ای می تواند جان بیماران بد حال را در معرض خطر قرار دهد . در کنار آن خرابی و عدم قدرت حرکت این وسیله در جاده های صعب العبور امکان تصادف و سایر خطراتی را که در مسیر این وسیله نقلیه قرار خواهد گرفت ، نباید از نظر دور داشت .
بالگرد
برای انتقال های اورژانسی که استفاده از آمبولانس به علت سرعت کم می تواند مشکل آفرین باشد ، استفاده از بالگرد مفید است . بالگرد با سرعتی معادل 270 کیلومتر در ساعت و توانایی حرکت به هر نقطه می تواند در حفظ زمان انتقال بیمار حائز اهمیت باشد و از طرفی بالگرد قادر است در مناطق صعب العبور همچون جاده های ناهموار و نقاط کوهستانی به راحتی حرکت کند . کوچک بودن کابین بالگرد در مقایسه با هواپیما امکان انجام تدابیر را برای بیمار محدود می کند . محدودیت وزن قابل انتقال برای بالگرد مانع از این می شود که دیگر اعضاء تیم درمان و یا وسال اضافی مورد نیاز به همراه بیمار فرستاده شود . از طرفی موقعیتهای آب و هوایی نامناسب مانند سرما ، مه و یا طوفان ، انتقال به وسیله بالگرد را غیر ممکن می سازد . وجود ارتعاش و سر و صدای زیاد در مقایسه با هواپیما مشکلات دیگری است که می تواند در مراقبت از بیمار تاثیر منفی داشته باشد .
هواپیما
از هواپیما بیشتر در موارد زیر استفاده می شود :
الف) حین عملیات و روزهای بعد از عملیات بمنظور سرعت در تخلیه مجروحین از مراکز درمانی منطقه و شهرهای محوری جبهه .
ب ) مجروحینی که نیاز به اعمال جراحی متعدد و سرویس های درمانی ویژه دارند .
ج ) انتقال مجروحین سرپایی در مواقعی که تراکم مجروحین کم بوده و نیاز به استفاده بهینه از مراکز مربوطه است .
اعزام با هواپیما از طریق ستادهای انتقال مجروحین مستقر در فرودگاهها که زیر نظر تیپ امداد انتقال انجام وظیفه می کنند ، صورت می گیرد . در جنگ ایران و عراق در جبهه های جنوب و غرب ستادهای اعزام مجروحین بصورت تیپ امداد و انتقال انصار دایر شده بود .
نوع هواپیما یی که برای انتقال استفاده می شود ، بستگی به شرایط و منطقه مورد نظر دارد و عمدتاً در جنگ از هواپیماهای مسافربری بوئینگ ، فرنشیپ و سی – 130 استفاده می شد .
1- اعزام با هواپیمای بوئینگ : این نوع هواپیماها در اختیار نیروی هوایی و هلال احمر است که ممکن است از شرکتها در اختیار گرفته شده باشد . با توجه به اینکه صندلی های این نوع هواپیماها را بر می دارند ، فضای خیلی مناسبی برای قرار دادن برانکارد بوجود می اید ، با این نوع هواپیماهها حدود 180 برانکارد همراه سیصد نفر مجروح سرپایی را می توان اعزام نمود .
محاسن این نوع هواپیما :
1- بعلت اینکه برانکاردها بصورت چند طبقه روی هم قرار نمی گیرند و نور کافی وجود دارد ، هم پرستاران پرواز و امداد گران و هم مجروحان احساس آرامش بیشتری دارند .
2- انتقال تعداد زیاد مجروح برانکاردی و سرپایی .
معایب
1- به دلیل اینکه در هر فرودگاهی نمی توانند فرود آیند ، از کارآیی آنها کم می کند .
2- نیروهای تخلیه مجروح با توجه به پیمودن تعداد زیاد پله ها ( حدود سی پله ) برای سوار و پیاده کردن دچار خستگی می شوند و نیز درصد ایمنی انتقال را پایین می اورد و در نیتجه نیروی زیادی را می طلبد.
3- بعلت وجود پله های زیاد و سراشیبی های تند آن به مجروح فشار وارد می شود .
4- به دلیل عریض نبودن در ورودی و پله ها نمی توان با سرعت زیاد انتقال به داخل را انجام داد که در نتیجه زمان زیادی را می طلبد .
2- هواپیمای فرنشیپ
با این هواپیما حدود 28 برانکارد و ده مجروح سرپایی را می توان اعزام نمود این نوع هواپیما با توجه به تعداد ظرفیت کم برای مواقع پدافندی ( غیر عملیات ) مناسب است .
3-هواپیمای سی – 130
هواپیمای بسیار مناسبی برای انتقال مجروحین برانکاردی است . با این هواپیما می توان 76 برانکارد و چهارده سرپایی را اعزام نمود.
نکات مهم در این نوع هواپیما :
1- نحوه بستن برانکاردها باید آموزش داده شود زیرا برانکاردها بصورت طبقه ای روی هم قرار می گیرند .
2- برانکاردها در جاهای مخصوص بخود بصورت طبقه ای قرار گرفته می شوند .
3- برانکاردها را باید از ردیف بالا به پایین ببندیم که در هر ردیف عمودی پنج برانکارد براحتی جای می گیرد .
4- مجروحینی که خیلی بدحال نیستند و نیاز به مراقبتهای ویژه ندارند ، در قسمت بالاتر ( از ردیف سوم به بالا ) قرار می گیرند.
5- این نوع مجروحین باید نزدیک تر به کابین خلبان باشند که از در هواپیما فاصله بیشتری دارد .
6- مجروحینی که خون و سرم دارند و حالشان چندان مناسب نیست ، در طبقات پایین تر قرار داده می شوند و حتی المقدور با کمربند بسته می شوند .
7- مجروحینی که چست تیوپ دارند و یا دچار ضربه مغزی شده اند و یا مورد لاپاراتومی قرار گرفته اند ، در آخرین مرحله از در قسمت عقب هواپیما قرار داده می شوند تا در موقع اعزام تحت مراقبتهای ویژه قرار گیرند ، و همچنین در موقع تخلیه اولین افراد باشند . نکته قابل توجه اینکه در قسمت عقب هواپیما هم فضای بیشتری دارد و هم نور آن بیشتر از سایر قسمتهاست . به دلیل بزرگ بودن ورودی این نوع هواپیما در یک زمان دو برانکارد را می توان وارد و یا خارج نمود که در نتیجه سرعت عمل بالا می رود . هر هواپیمایی در این شرایط باید دارای چند نفر پرستار پرواز و امدادگر مخصوص باشد زیرا نکات مهمی در پرواز وجود دارد که آنها باید به آن موارد آگاهی داشته باشند ؛ بنابراین نباید در هر دفعه پرواز از افراد جدید و ناآشنا بعنوان پرستار پرواز استفاده نمود . توجهات تنفسی در مجروحینی که از این طریق حمل می شوند بسیار مهم است همچنین به نیز دمای بدن آنها و تعداد قطرات سرم و خون متصل به مجروحین باید دقت شود
